Twijfelt nog iemand aan de kwaliteiten van de Canadese muzikante Claire Boucher, beter bekend als Grimes?
Met Visions leverde ze in 2012 een donker elektronisch meesterwerk af, terwijl het in 2015 verschenen Art Angels uitblonk door geweldige popliedjes.
Op Miss Anthropocene bundelt Grimes beide kwaliteiten. Op het album dat klimaatverandering als centraal thema heeft, is een belangrijke plek ingeruimd voor donkere elektronica, maar Grimes komt ook dit keer op de proppen met geweldige popsongs.
Het zijn popsongs die wat dieper graven dan die op haar vorige album en het zijn popsongs die alle kanten op schieten. Van de zweverige klanken van Cocteau Twins uit de jaren 80, tot de elektronische popmuziek van nu, hier en daar verrijkt met een Arabische of Indiase twist.
Er gebeurt zoveel op het album dat het je soms duizelt, maar Grimes houdt de aandacht moeiteloos vast met een album dat haar klassiekers kent, maar ook met één been in het heden en met één been in de toekomst staat.
Het is dringen in dit genre, maar Grimes steekt er met Miss Anthropocene een flik stuk bovenuit.
