Tijdens een van de laatste van de 115 concerten tellende wereldtournee van 1978 gooide iemand een kruis op het podium, Dylan pakte het op voelde dat er iets veranderde. Het vormde naar eigen zeggen het begin van een op de merkwaardigste periodes uit Dylans carrière: de gospeljaren. In werkelijkheid maakte Dylan al vanaf de jaren zestig veelvuldig gebruik van Bijbelse symbolen en veel belangrijker waren enkele born again christian-bandleden tijdens die 1978-tournee. En hoewel Dylan zeker niet meteen louter religieuze teksten ging schrijven, waren het die nummers die hij uitbracht op Slow Train Coming. Nummers die Dylan graag bij een zo groot mogelijk publiek onder de aandacht wilde brengen, wat ertoe leidde dat hij de befaamde Jerry Wexler als producer koos en een Mark Knopfler als sessiegitarist. Het album riep weliswaar vraagtekens op, maar werd zeker niet vijandig ontvangen. Veel opmerkelijker was dat hij tijdens optredens eind 1979 louter die nieuwe nummers speelde en zijn omvangrijke backcatalogus compleet negeerde. Bovendien werden meerdere nummers voorafgegaan door minuten durende preken.
Dylans productiviteit was ondertussen enorm. In drie jaar tijd schreef hij veel meer nummers dan op de daaropvolgende twee albums pasten en vele haalden niet eens de studio, maar werden louter live of in soundchecks gespeeld. En zoals de eerdere delen van Dylans Bootleg Series hebben aangetoond, haalden lang niet altijd de sterkste nummers de reguliere platen. Bijna veertig jaar na dato ziet een aantal daarvan nu het licht, van Ain’t Gonna Go To Hell For Anybody tot Ain’t No Man Righteous, No Not One, van Thief On The Cross tot City Of Gold. Een aanzienlijk deel is bij de Dylan-verzamelaars bekend, maar sommige, zoals het verbijsterende Making A Liar Out Of Me en een versie van Carribean Wind met pedalsteel zijn nieuw voor zelfs de grootste fan.
De eerste vier cd’s bieden een indrukwekkend overzicht van hetgeen vooral zijn band in die jaren in staat was, de andere vier bevatten twee (vrijwel) complete concerten uit Toronto (1980) en Londen (1981, toen Dylan ook weer ouder seculier werk in de setlist opnam). Op de dvd helaas geen compleet concert, maar de documentaire Trouble No More die gelukkig wel vele muzikale hoogtepunten toont.
Zoals het tiende deel van Dylans Bootleg Series een nieuwe blik op Dylans verguisde Self Portrait wierp, doet dit veertiende deel dat voor de gospeljaren. Met als cruciaal verschil dat dit deel thematisch is, waardoor de niet-religieuze outtakes (waaronder o.a. de sessies tussen Saved en Shot Of Love) ontbreken. Zoals gebruikelijk ziet de deluxe versie er weer fenomenaal uit en is de geluidskwaliteit vele malen beter dan de beste bootlegs van deze periode. Voor elke Dylan-volger een must.
